Sztorm stulecia

Zatrzymaliśmy się w Kuala Terengganu jedynie na chwilę, by przenocować przed przeniesieniem się na wyspę Pulau Perhentian.

Poszliśmy na spacer do portu, gdzie spotkaliśmy kolejne dziwne koty

i doświadczyliśmy niespodziewanego sztormu. Niebo czerniało coraz bardziej z minuty na minutę, zaś po 10-ciu rozpętało się istne szaleństwo, z silnym wiatrem, piorunami i ostrym deszczem. Wszystko na naszych oczach.

Nocne spacery po Kuantan

Z lotniska w Kuala Lumpur jedziemy prosto na terminal, skąd przenosimy się, nie wprost bo po ładnych kilku godzinach czekania, do Kuantan. Tam docieramy dopiero ok 4 rano. Jemy wczesne śniadanie w lokalnej knajpie i czekamy na wschód słońca.

Znajduje się tu przepiękna świątynia Masjid Negari, która imponuje zarówno w świetle nocnych reflektorów, jak i o poranku, przy słabym świetle słońca.

Czekając obserwuję przedstawicieli mniejszości chińskiej ćwiczących na pobliskim boisku i słucham modłów dobiegających ze świątyni. To nietypowy początek dnia.

Po wschodzie idziemy na spacer po promenadzie, gdzie spotkaliśmy ostro podirytowaną kocicę w ciąży.

Miasto budzi się powoli do życia,

a my wyjeżdżamy.

Please leave the airport

Bali żegnamy na lotnisku w Denpasar, a wcześniej spędzamy tam noc (to już tradycja, że latamy w środku nocy/wczesnym rankiem i oszczędzamy na hotelach ogrzewając posadzkę na podłodze terminalu).

Przed wejściem widzę grupę backpackersów śpiących na ziemi, zastanawiam się przez chwilę czemu nie śpią na terminalu, okazało się, że mają oni doświadczenie, które my dopiero nabędziemy.

Rozkładam się na połączonych krzesłach i zasypiam. O 3:00 budzi mnie ochrona i wyprasza poza terminal. Pytam czemu, odpowiadają, że od 3-5 rano terminal jest zamknięty. Informuję ich, że za godzinę mam check in, więc to mało prawdopodobne, odpowiadają, żebym wyszła. Obok nas spała Australijka, która prosi ochronę, by pozwolili jej zostać, bo jest sama i boi sie kręcić w nocy po okolicy, bo siedzi tam sporo miejscowych, którzy będą ją zaczepiać. Ochrona odpowiada “ok, ok, idź już stąd!”

Tak spędzamy chwilę w McDonaldzie, a o 4 mamy jednak check in, więc lotnisko otwierają po 30-stu minutach.

Morał? Bazując na naszych doświadczeniach stwierdzamy, że nie ma miejsca bardziej turystycznego od Bali. Na plażach podążały za nami masażystki namawiające do swoich usług, odpuszczały, gdy przejmowali nas właściciele stoisk, a ci dopiero na rzecz taksówkarzy. I tak w kółko. Ceny są zawyżone nawet na marketach, transport wielokrotnie droższy niż na sąsiednich wyspach i zdecydowanie nie jest to miejsce, gdzie zaoszczędzisz.

Czarne piaski Amed plus bycie bezdomnym na pełen etat

Amed osiągamy wieczorem, po kilkugodzinnej przejażdżce z kierowcą, który całą drogę słuchał wyjątkowo głośno nagrań balijskich cymbałków, by nie zasnąć.

Na miejscu okazuje się, że każde łóżko w Amed i czterech kolejnych miastach sąsiadujących są zajęte. Przez każde rozumiem także takie powyżej $100 za noc. Nie poddajemy się, chodzimy z plecakami kilometr za kilometrem i szukamy. Zrobiło się już ciemno, miejsce się nie znalazło. Witamy w sezonie na Bali! W końcu w Bunutan właściciel jednego z nadmorskich pensjonatów proponuje nam nocleg w jego restauracji (tuż przy morzu, pod zadaszeniem). Dostajemy materac i po zakończeniu zabawy przez pozostałych gości, kładziemy się spać. Po 5-ciu minutach mucha wleciała wprost do mojego ucha, tak głęboko, że T świecąc latarką nie mógł jej zlokalizować. Zassałam ucho palcem i tak ją wyrzuciło na zewnątrz. Po powyższych przeżyciach śpię z zatyczkami w uszach, bluzą na głowie, szczelnie opleciona chustą, jest jakieś 30 stopni.

Pobudka ok 6:00, ciężką noc wynagradza piękny wschód słońca oglądany prosto z “łóżka”. Spaceruję po plaży, nie ma tam nikogo, bo wszyscy mają łóżka i mogą spać!

Tego dnia objeżdżamy całe wybrzeże, z czarnym piachem i setkami kolorowych łodzi, czekających na plażach na turystów.

Biegaliśmy po wodnym ogrodzie

A w drodze powrotnej natknęliśmy się na marsz procesji.

Bali baby!

Mówią, że każda droga gdzieś prowadzi, a jednak nie. Jeżdżę po Bali bez mapy, zakładam, że gdzieś dojadę, założenie jest błędne, bo droga kończy się domem. Przed domem są ludzie, którzy jeszcze zanim zacznę próbować mówić po indonezyjsku uroczo się uśmiechają, z czasem ich uśmiech się powiększa. Starszy pan daje mi pogłaskać koguta. Wszyscy tłumaczą drogę w swoim języku, więc nadal nie wiem gdzie jestem. Sęk w tym, że skręciłam zbyt wiele razy i nie mam pojęcia jak wrócić. Mijam kolejne wioski, prawie każdy ma sklepik przed domem, każdy sprzedaje benzynę w butelce po coli, czasem Absolucie. Kobiety noszą pakunki na głowach, panowie siedzą z kobutami, ubrani w chusty na biodrach (wygląda jak spódnica) i głowie (jak opaska).

Następnego dnia kolejna rundka, tym razem z mapą i po świątyniach.

Przejeżdżamy przez liczne pola ryżowe, dojeżdżamy nad morze. Zatrzymał nas tam zachód słońca i w konsekwencji wracamy do Ubud w nocy, gubimy się przez kolejną godzinę. Towarzyszy nam to uczucie, że tak na prawdę nie musimy się szybko odnaleść, bo nigdzie nam się nie spieszy. Wtedy się odnajdujemy.

Przez dłuższą chwilę centrum dowodzenia staje się Ubud i to nie ze względu na szerokie możliwości zakupowe. Znaleźliśmy kawiarnie, w której przyjemnie się siedziało i tak tam zostaliśmy.

Obserwowaliśmy ludzi plotących całymi dniami koszykowe tacki na dary, które stawia się przed drzwiami, rano są one rozkopane po całej okolicy.

Znaleźliśmy spidermana

szaloną świnię

To miasto sztuki, ją teź znaleźliśmy. Czasem w postaci drewnianych figurek, obrazów, innym razem w postaci wyrzeźbionej czaszki krowy.

Rano dostajemy owoce ułożone w tęczę.