Mięliśmy z Tomaszem pewnego rodzaju rutynę, kiedy mieszkaliśmy na North Bondi w Sydney. Najpiękniejszą rutynę, która była dla mnie wyjątkowa i mogłabym ją powtarzać do końca życia, a na pewno latami. Pobudka około 6 rano, spacer przy urwisku, przystanek po kawę i obserwowanie życia na Bondi. Dobre chwile.

Good Morning Bondi from Tomasz Greber on Vimeo.

Chwile mnie tu nie było i kawał historii został pominięty. Nie mam pojęcia czy uda się to wszystko odtworzyć, jednak skrzętnie spisywane pamiętniki powinny pomóc. Skończyłam na kawie w Australii, a później działo się dużo, z tym, że zaraz po tej kawie doszło do małego wypadku z moim udziałem i utraty sprzętu fotograficznego. Ciężko było to przełknąć, także pominę szczegóły. Zaś dwa dni później okazało się, że klan Greberów się powiększy i mój wyjazd do Nowej Zelandii będzie niezapomnianym nie tylko z okazji kosztownego wypadku. Moja córka na 18 urodziny poleci do Sydney gdzie rodzice ją zrobili, zaś potem do Nowej Zelandii, gdzie odkryli. A jak da radę to i do Japonii, gdzie mama pomimo wielkich planów kulinarnych przez miesiąc jadła pastę i hamburgery.

Idąc zatłoczonymi ulicami Sydney ciężko sobie wyobrazić, że tuż obok znajduje się wyspa, na której w tygodniu jest pusto. Cockatoo Island może być postrzegana jako australijskie Alcatraz i kryje niestandardową historię. Było to więzienie, fabryka statków, sierociniec. Obecnie jest to miejsce, gdzie organizowane są wystawy, koncerty, zaś na co dzień można zgubić się w opustoszałych hangarach. Mam słabość do takich wysp, sprzyjają przemyśleniom i nie pozwalają się nudzić
Poszłam za porywem serca i kupiłam tygodniówkę na wszelkie środki transportu w Sydney. Także przez dwa dni pływałam ferry ile się da. Dzień rozpoczęty w Watson Bay, spacer po Balmain, kolacja w Manly i drinki na The Rocks – tak wyglądał mój piątek, a pomiędzy miejscami szum fal i okazjonalny cień mewy na twarzy. Następnego dnia mój nos wyglądał jak burak, pomimo filtra 30.

Cmentarz Waverley w Sydney jest jednym z piękniejszych jakie widziałam. Ulokowany tuż nad oceanem, pomiędzy popularnymi plażami Sydney, jest codziennie mijany przez setki turystów i lokalnych odbywających spacer z Coogee do Bondi lub w przeciwnym kierunku. Lecz magia zaczyna się przy zachodzie słońca.

Coś jest na rzeczy z kawą i ze mną. Wszystko zaczęło się właśnie w Australii (znowu) od spróbowania mojej pierwszej flat white. Była pyszna i miała piękny wzorek. Wcześniej piłam kawę z typowego biurowego ekspresu z dolewką zimnego mleka. A tutaj najpierw mielą ziarna, potem zaparzają kawę, podgrzewają i ubijają mleko od zwykłego przez odtłuszczone czy sojowe, po czym łączą oba płyny tworząc na końcu uroczy obrazek. Traf chciał, że przeszłam szybki kurs baristy. W zawodzie nie pracowałam, ale od tej pory lubię zrobić sobie dobrą kawę. Gdziekolwiek jestem, kupuję polecane ziarna, mielę, mam obrządek jej parzenia, podgrzewam mleko, ubijam, po czym siedzę, piję i się cieszę. Prawdopodobnie nie chodzi o samą kawę, ale o wszystko, co jest naokoło, czyli rytuał, który sprawia mi przyjemność, po czym moment spożywania, czyli czas dla mnie.

Odkąd jestem w Sydney wypiłam już co najmniej 12 kaw na mieście, jednak codziennie przed wschodem słońca zatrzymuję się w jednym miejscu. Moment, kiedy barista nie spyta się o moje imię, tylko sam napisze na wieczku Marta i przywita mnie również po imieniu, będzie tym, kiedy poczuję, że jestem w domu.