Jak opisać miejsce, które widzieli wszyscy odwiedzający Boliwię. Hmh.
Jezioro solne jest wow, na prawdę i żadne zdjęcie nie jest w stanie tego oddać. By poczuć klimat trzeba się tam przejechać, posadzić pupę na soli i zjeść lunch na kolanach. Jak by się ktoś wybierał to sugeruję załatwienie spraw toaletowych wcześniej, bo próba załatwienia się na miejscu może być wyzwaniem.
Jeśli ktoś zainteresowany jest produkcją soli, odwiedzić można muzeum, czyli mały pokoik z panią pakującą sól do torebek.
Wiele się też nauczyłam. Lamy robią kupę w jedno miejsce i uprawiają seks w trójkątach. By zabić lamę należy znaleźć jakiekolwiek dostępne miejsce, np. kawałek polany i poderżnąć jej gardło, po czym rozebrać ze skóry. Lokalni podchodzą do kwestii mięsa na większym luzie niż Polacy (lodówka? – po co, mięso może leżeć na słońcu, czystość? – księżniczka się znalazła).
Jako prawdziwy turysta wybrałam wycieczkę czterodniową co wiązało się ze wspinaczką na krater. Wy powiecie łatwizna, ja odpowiem, że nie macie pojęcia o czym mówicie. Po pierwsze mówimy o wysokości ok 5000 m npm, czyli robi się podwójnie ciężko. Po drugie trzeba iść, iść i iść, a kiedy kończy się ścieżka zaczyna się wspinaczka przez tysiące małych turlających się kamyczków, które powodują systematyczny poślizg. W tak sprzyjających warunkach przyrody zgubiłam się i wylądowałam samotnie na szlaku niebezpiecznym (ups Tomasz), czyli było bardzo stromo, jeszcze więcej kamyczków i całkiem strasznie. Po zjedzeniu batona dotarłam na szczyt i poczułam się, jakbym zwyciężyła w maratonie (ale takim światowym i ciężkim).
