Tag: Sao Paulo

Bye bye Sao Paulo

They say that Sao Paulo is dangerous but not with three amigos by your side. Fabio, Danilo and Jackson made my stay unique and my first days in South America just great. It’s not that I’m afraid of life but after going through Lonely Planet forum I felt like even breathing may be dangerous over there and older people are waiting to kill me.

Three nice gentlemens explained, that I’m totally wrong and if I obey few simple rules and use a bit of common sense, I’ll be just fine. In the effect I’ve been wearing not too-cool-clothes – Fabio looked like from the fashion magazine (italian style), I’ve been trying not to show around my camera – Fabio was taking pictures everywhere. We were carring a shopping bag as a backpack and the most important one – we were staring at everyone plus Fabio was talking to everyone around.

How did it turned out for us? Fabio is safe, I’m safe as well, Sao Paulo isn’t that crazy dangerous and Fabio got much better pictures.

Now I got up at 6 am. Took shower and finished packing. It’s time to say goodbye to Sao Paulo and welcome Rio. First I have to get to the bus terminal by myself with two backpack. Well, piece of cake. With a look on my face saying “I’m local going to visit my family”, I took metro, changed it, then I bought a muffin. Happy to be on my way.

Pa pa Sao Paulo

Sao Paulo może być niebezpieczne, ale nie z trzema amigos u boku. Fabio, Danielo i Jackson sprawili, że Sao Paulo pokazało swoją ludzką stronę. Nie jetsem z założenia panikarą, ale po przeczytaniu forum Lonely Planet odniosłam wrażenie, że nawt oddychanie może tu być niebezpieczne, a za każdym robiem czeka ktoś z kosą.

Trzej mili panowie wyjaśnili mi, że – delikatnie mówiąc – jestem w błędzie i wystarczy przestrzegą kilku podstawowych zasad dodając do tego odruchy zachowawcze, by być bezpiecznym. I tak nosiłam nie rzucające się w oczy ubrania – Fabio wyglądał jak z żurnala (Włoch), starałam się nie obnosić z aparatem – Fabio pstrykał wszystko i wszystkich. Nosiliśmy ekologiczną dorbę zakupową jako plecak i najważniejsze – gapiliśmy się na wszystkich plus Fabio wszystkich zagadywał.

Jak to sie skończyło? Obydwoje jesteśmy bezpieczni, Sao Paulo nie jest takie niebezpieczne, Fabio ma lepsze zdjęcia bo nie trząsł majtkami.

Pobudka o 6:00. Prysznic i końcowka pakowania. Czas powiedzieć dowidzenia Sao Paulo i witaj Rio. Wpierw trzeba było dotrzeć na terminal autobusowy samemu i z dwoma plecakami. Z miną typu jestem lokalsem który jedzie w odwiedziny do rodziny poszłam spacerkiem do metra, wzięłam je, zmieniłam i na koniec kupiłam muffina.

Bienal w Sao Paulo

Mieliśmy zobaczyć Museu de Arte Moderna ulokowane w ogromnym Parque do Ibirapuera, ale przez przypadek wylądowaliśmy na Bienal. Trzy piętra sztuki plus Fabio równa się cały dzień kręcenia się po wystawach.Kiedy już wybawiliśmy się do granic przyzwoitości plus zaczęło się ściemniać, nastał czas na powrót do domu. Wtedy też pojawiło się pytanie “Jak?”. Padło kilka teorii, popytaliśmy naokoło i dotarliśmy do celu głównie przez przypadek z dodatkiem odrobiny pomocy ze strony lokalnych.

Po Sao Paulo jeżdżą setki autobusów w najróżniejszych kierunkach, więc odnalezienie tego właściwego nie było bułką z masłem.

Bienal in Sao Paulo

We were supposed to see the Museu de Arte Moderna in massive Parque do Ibirapuera, but instead we ended up at Bienal. Three floors of art plus Fabio equals a whole day over there. When we got all the fun that we could handle, it was time to go home. And the question “How” popped up. We had few theories, we asked around and eventually made it home by coincidence with a little help from some locals.

In Sao Paulo there are hundreds of busses going in different directions, so believe me, it wasn’t an easy game.

First day in Sao Paulo

I was supposed to get up in the morning and to go back to the airport. But thanks to my great host Ana, I had a chance to see a bit of Lisbon and a yellow tram. This city rocks, but for sure I would not be able to drive a car over here.

On a plane to Sao Paulo I’ve started to wonder if I should have a visa to Brazil. I did double-check while planning the trip, but anyway couldn’t have stopped thinking about it. I hated the food, did’t like movies. I miss British Airlines.

When I arrived, there was a long line for locals and quite a short one for foreigners. Everything went fast, I got my stamp, I didn’t need visa.

I’ve met a Buddhist guy on a plane, who suggested we should take a bus to the city together. So, here we are, it’s 8 pm and it’s dark. Anyway I’m pretty sure it will be cheeper than a taxi for 120 reals. First bus, then the second and a taxi on the end and voila. I’m in front of the house of tres amigos. It’s 10:30 pm and nobody killed me, I still have my backpack. Seems like Sao Paulo isn’t that bad.

Next the morning Fabio takes me on a market, where one can find all sorts of vegetables and fruits. Everyone is friendly, they smile and are eager to talk. I should learn some more portuguese. Thanks god Fabio knows spanish.

In the evening we take metro and visit CBD. People stare at me, I stare at them. I carry camera on a strap hanging from my neck, Jackson and Fabio say it’s safe. Then one lady passes us and says “be careful, it’s not safe to show your camera over here”. I have eyes open now all around my head.

Just before we came back home we went for a coffee which unluckily ended up on the only jumper and trousers I have. Nice!.

So, my first day in Sao Paulo is behind me and I am still alive plus in love this city!