Sapa

Podróżowanie w Wietnamie zaliczyć można do przyjemnych pod względem środków transportu – zarówno autobusy jak i pociągi oceniam na 5+, trochę gorzej z towarzystwem. By dotrzeć do Sapa wzięliśmy pociąg. Trochę późno się zdecydowaliśmy, więc ostały się jedynie miejsca siedzące w nocnym pociągu. Wszystko pięknie i wygodnie, jest nawet tv dla tych, którym nie uda się zasnąć i są fanami wietnamskiego karaoke. Jedyne co mnie irytowało przez całą drogę to Pan, który postanowił położyć kolana na tyle mojego siedzenia i prostować mi oparcie. Pod kontem 90* nie śpi się najwygodniej, więc poprosiłam go miło, żeby przestał, a on odkrzyknął, że nic go to nie obchodzi bo po tej stronie siedzenia może robić co chce. Nie wchodząc w szczegóły, zemściłam się.

O 6:00 jesteśmy już w Lao Cai, skąd pozostała jedynie godzina drogi busem do Sapa. Musimy jednak poczekać 2h na otworzenie kas, by kupić bilety powrotne. Można to zrobić w mieście, ale koszta są zdecydowanie wyższe. Nie przeszkadza to lokalnym naganiaczom w informowaniu nas z częstotliwością 5 minut, że musimy już iść, bo nasz bus właśnie odjeżdża (nie mieliśmy zarezerwowanego busa).

W mieście szybko padam, wykończona nocną walką. Zahaczamy jedynie o targowisko i przechadzamy się główną ulicą. Są one pełne kobiet w tradycyjnych strojach. Zaczepiają one każdego, kto nie wygląda na lokalnego, pytają o imię, wiek, pochodzenie i tak się za ludźmi wloką, aż ktoś coś kupi.

Jest tu wiele szczepów, najbardziej charakterystyczne są kobiety z czerwonym nakryciem głowy, wygoloną twarzą i przodem włosów. Podobno uważają, że gdy do jedzenia wpadnie włos, to to duże nieszczęście.

Nasz pokój mieści się na ostatnim piętrze wysokiego budynku. Mamy łączony taras, na nim stolik, krzesełka i cudowny widok.