Category: Podróże

Idziemy jak kaczki, ale dalej. Tym razem w dół. Przeważa klimat pustynny, wszędzie małe yaki, dzieci biegają naokoło prosząc o czekoladę lub pieniądze.

W Kagbeni – kolorowym kamienistym miasteczku mają znaki McDonald’s i 7eleven, ale nic takiego tam nie ma, nie to, że szukaliśmy. W Eklebhatti mają świetny sok jabłkowy, świerzo wyciskany. Każdą kolejną osadę coś wyróżnia, ale to już nie to samo. Co jakiś czas mijają nas jeepy i autobusy, jest tutaj świetnie przygotowana piaszczysta droga, której kawałki lądują w moich oczach i ustach. Nie widać już porterów, nie chodzimy wąskimi ścieżkami, jednak widoki nadal rewelacyjne.

Rozwinął się za to znacznie handel suwenirami i całkiem często kupić można szal bądź koraliki. Kobiety tkają na drogach, by nie przegapić cennego klienta.

Idąc wyschniętym korytem rzeki zastanawiam się, jak to możliwe, że nie spotykamy innych ludzi, przez większość czasu szliśmy sami, ale to może dlatego, że wielu z nich wzięło jeepa na dół.

W Jomson chcieliśmy zlecieć do Pokhary, ale ze względu na złe warunki pogodowe loty zostały odwołane. Samo wejście na teren lotniska nie było łatwe, bo strażnik uznał, że bez biletu jest to niemożliwe, pomimo, że bilet można kupić na tym właśnie lotnisku. Było pełno wojskowych z bronią (prawdopodobnie w związku ze znajdującą się nieopodal bazą) i z uśmiechem wpuszczali tylko lokalnych.

Po drodze do Marpha wieje tak silny wiatr, że trzyma nas niemal w miejscu, nie pozwalając swobodnie iść. Trzeba zawinąć twarze chustami, bo inaczej nie daje się oddychać. W Marpha kusi szarlotka i sok jabłkowy, z których to kokretne miasto jest znane. Wszystko to w ramach projektu rządowego, na pustynnym terenie są owoce i warzywa.

Przedzieramy się przez kolejny most linowy i jesteśmy świadkami zakupu kozy. Nie jest to tak łatwe, jak by się mogło wydawać. Zwierzęta te są pędzone przez góry i doliny, po czym jeden z lokalnych zatrzymuje pastuchów i wybiera sobie jedną jak towar. Ta oczywiście nie chce opuścić znajomych, więc zwiewa i beczy jak najęta. Próba prowadzenia na sznurku nie powiodła się, więc Pan musiał ją nieść na rękach. Koza 2500 Rp, widok bezcenny.

Czasem zdarza się szansa przejścia gdzieś na skróty, ale zazwyczaj kończy się ona niespodzianką. James & Sylwester, którzy od czasu do czasu się do nas przyłączali, postanowili przejść na skróty przez wyschnięte koryto rzeki, okazało się, że nie jest takie wyschnięte i po kilku km drogi mieli do wyboru – albo przejść przez rzekę i nieco się zmoczyć, albo wracać. Skończyli z mokrymi butami.

Zaraz za Kokhethanti, gdzie zatrzymujemy się na herbatę (to taki przybłysk luksusu na szlaku, zdecydowanie bardziej polecam zabranie palnika z małą butelką gazu – zaoszczędzą sporo pieniędzy). Jest już 16:30, ale postanawiamy iść dalej, co pozwala nam zatrzymać się na noc w najlepszym miejscu na całym szlaku – Kalopani/Lete i zjeść genialny posiłek w Annapurna Coffee Shop.

A dalej to już głównie droga przez kurz. Piękna bo obfituje w niesamowite widoki, ale kurz umniejsza odczucia. Jedyne co nas na wciąż zadziwia to liczba konopii indyjskich rosnących po bokach drogi i napotykane od czasu do czasu yaki na haju.

W Tatopani postanowiliśmy zakończyć nasz treking, bo co chcieliśmy to zobaczyliśmy, a na myśl, że mam przejść kolejnych kilka km w naszych super niewygodnych wietnamskich butach, oddaliśmy je porterom i przyodzialiśmy klapki. Najlepszą rzeczą jaka nam się na koniec trafiła były gorące źródła. Są to tak na prawdę dwa małe betonowe baseny z naturalnie gorącą wodą, pełne turystów, a o porankach kąpiących się w nich lokalnych. Sprawiają natomiast niesamowitą ulgę po 10 dniach intensywnego marszu i działają jak dobry masaż.

A jak ktoś myśli, że jeep z Tatopani do Pokhary to łatwa piłka, jest w błędzie. Wsiedliśmy do konserwy na kółkach o 6:00 rano, ta psóła się kilka razy, za każdym razem reperowało ją na raz 100 chłopa. Z przodu wsadzono 2 pasażerów plus kierowca, za nim na jednej kanapie 5, a na naczepie 8. W końcu auto padło i przesiedliśmy się na autobus. Ten zabrał nas do Bani, gdzie przesiedliśmy się w kolejny przepełniony autobus, który wlókł się do Pokhary 10h. Na miejscu byliśmy o 17:00.

Mało śpimy w nocy, więc nie ma problemu z pobudką. Leżeliśmy pod trzema kocami, bo na tej wysokości jest już w nocy bardzo zimno. T boli głowa, ja mam biegunkę, więc nie do końca wiemy czy iść, czy wracać. Spotykamy przy śniadaniu Włochów, doświadczonych alpinistów, którzy radzą przejść przez wierzchołek, bo i tak w efekcie zejdziemy o wiele niżej, niż gdybyśmy się cofnęli. I tak zaczyna się nasza przygoda oraz walka ze słabościami i chorobą wysokościową.

Gdy wychodzimy temperatura jest na minusie. Dostałam od jednego z Włochów bambusowy patyk i tak przebijam się z nim przez krętą, stromą ścieżkę. Powietrze jest coraz rzadsze, więc nasze tempo coraz spokojniejsze. Objawy pogłębiają się, dochodzi ból głowy i lekkie mroczki przed oczyma połączone z kompletnym brakiem apetytu. To chyba pierwszy raz w życiu, kiedy na myśl o zjedzeniu batona ostro mnie wyginało.

Docieramy do High Camp (4850 m npm) po jakiejś godzinie, kręci mi się nieco w głowie, więc robimy przerwę.Idziemy dalej. Pada śnieg, wspinamy się po cienkim, śnieżnym szlaku, czasem oblodzonym, brak jakichkolwiek zabezpieczeń.

Góry są w zasięgu ręki, chmury wiszą obok nas. Gdy docieramy na szczyt chce mi się płakać, Thorung La Pass (5416 m npm) jest nasz.

Prawdziwa zabawa zaczyna się przy zejściu w dół – 1200 m. Niektóre odcinki są bardzo wąskie, strome i oblodzone. Ciężko przez nie przejść, a nie można ratować się bocznym śniegiem, bo jego powierzchnia jest tak oblodzona, że nie da się wbić tam nogi. Po jakiejś godzinie walki zaczyna się przyjemny marsz w dół, przez wyschnięte trawy z malowniczymi widokami. Nasze kolana nas nienawidzą.

Dochodzimy do Muktinath (3800 m npm) i od razu idziemy spać, po uprzednim gorącym prysznicu, z nadzieją, że będziemy w stanie jutro chodzić.

Czasem ciężko podjąć decyzje, zwłaszcza, gdy w grę wchodzi ciężka wspinaczka plus piękne widoki lub luźny spacer przez las. Rzucamy mnetą i wypada na wspinaczkę. Chodzimy to w górę to w dół i nie jest nawet tak ciężko, dopóki nie osiągamy mostu, gdzie babinka sprzedaje gorącą herbatę. I tu niespodzianka – trzeba podejść stromą, zawijaną drogą jakieś 400 m w górę. Zajęło to kupe czasu, a w trakcie zaczął padać śnieg, który na niższych wysokościach przemieniał si w deszcz i zmoczył nas doszczętnie.

Ghyaru (3730 m npm) to zdecydowanie jedno z ładniejszych miasteczek, zbudowane z żółto brązowego kamienia, z czego większość domów wygląda na opuszczone (turyści wybierają zazwyczaj dolny szlak), po dróżkach pałętają się byk i koń. Jest bardzo spokojnie i sympatycznie, idealne miejsce na dłuższy postój.

Po Marsie idziemy dalej, pada coraz bardziej, co utrudnia odnalezienie właściwego szlaku, bo ścieżka staje się mało widoczna. Jest zimno, mokro, weszliśmy w chmurę, więc nic nie widzimy, ale jesteśmy przy tym wyjątkowo szczęśliwi.

Pada coraz bardziej i robi się coraz zimniej, do tego stopnia, że czasem podbiegamy, żeby się rozgrzać.

W Manang (3540 m npm) pojawił się problem z pokojami, poprostu nie było wolnych. O ciepłej wodzie można zapomnieć, bo ogrzewają ją za pomocą słońca, którego niebo dawno nie widziało. Jedyną możliwością było porozkładanie mokrych nakryć przy piecu w restauracji, co skończyło się wypaleniem nie lada dziury w mojej bluzie. O dziwo w ubraniach T nic się nie wypaliło – to on rozwieszał…

Prysznic organizujemy sobie za pomocą kubła z gorącą wodą. Wchodzę do drewnianej komórki, w której nie ma nic prócz szpar i polewam się gorącą wodą. Przez pierwsze 2 sekundy jest wspaniale, zaś zaraz po nich sięgam trzęsącą się ręką do kubła po kolejny kubek wody. Jest na minusie, spłukanie włosów to nie bułka z masłem.

Mój różowy śpiworek okazał się mokry, więc śpię pod kocem, jest ok, ale kilkukrotnie budzę się w nocy z zimna.

Czekoladowe rollsy smakują na takiej wysokości jeszcze lepiej. Kupujemy rękawiczki (lepiej później niż wcale) i ruszamy. Przy wyjściu z Manang było tak pięknie, że zatrzymaliśmy się na chwilę.

Jest tam piękne turkusowe jezioro, stare miasto, lokalni stoją o poranku na dachu, jaki błąkają się po pustych ulicach zalanych wodą. Z odległości miasto wygląda jak forteca.

Dalsz droga obfituje w coraz lepsze widoki, mijamy na wciąż yaki. Po Latdar (4200 m npm) droga jest już trudniejsza, bo wyżej, zimniej, początkowa paćka przemienia się w lód, a buty mokre. Czasem jest bardzo ślisko i trzeba się nieźle wygimnastykować, żeby zejść lub wejść pod górę. Góry odbijają słońce i jest przepięknie. Niestety po jakimś czasie słońce chowa się za górami i robi się chłodno.

Do Thorang Phedi (4450 m npm) docieramy ok 17:00, jest już bardzo zimno, ale słońce tak pięknie rozświetla niebo, że jeszcze chwile stoimy.